шокира (св. и несв.)
Сите во компанијата биле шокирани затоа што паѓањето на столбот ќе значело завивање на двомилионскиот град во мрак на неодредено време.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Просто бев шокирана. Од каде запалка во мојата ногавица, кога јас дури и не сум пушач.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Вработените беа шокирани.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Не изгледаше ниту шокиран, ниту пак си дозволи нападна интимност кога стана јасно дека Винстон ја бара собата за љубовни состаноци.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Ме тресна од земја со тие зборови. Дали да плачам или да се смеам. Бев шокирана.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Шокирана, не можеше да зборува, но малку собра сила: „Татко, Петар му е пријател на Тодор. Учител е, школуван...“
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Бев шокиран од споменувањето на името на улицата Хане, улицата каде што се наоѓа и денес истражниот затвор во кој и јас бев држен една ноќ, по она недоразбирање околу плаќањето на хотелската сметка, откога во Истанбул дојдов по собирот на писателите во Измир, за да ги земам парите испратени од татко ми преку Сити банк.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Сликата која не шокира, не е вредна за работа.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Тој беше просто шокиран (зошто би бил, но, ете, беше) кога виде дека на поставената маса за ручек нема четири исти длабоки чинии, четвртата беше заменета со преостанатата од стариот сервис на чие место за Нова година беше купен нов.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Она што го шокира чесниот филозоф, го одушевува превртливиот поет.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Сега ќе ја шокирам – си велам и стартувам: - Да, тебе.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Нејзиниот адвокат рече: Таа била шокирана и не можела да се брани...
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Во Лос Ангелос, Меката на фитнесот, своите сограѓани опседнати со здравје, Лири ги шокира со подготовките да ја „прегрне смртта”.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Но бев сосема шокиран кога еден ден заѕвони телефонот и јас го слушнав гласот на мајката на Луција: „Добар ден; ве молам, господинот Јан Лудвик, ако сакате?“ „Да“, реков, „повелете, госпоѓо“.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
- Знам (безумно промрморев). Бев шокирана. Се избезумив до крајност.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
